W praktyce rozpatrywania tzw. spraw frankowych przez polskie sądy pojawiła się wątpliwość dotycząca dopuszczalności traktowania jako konsumentów osób, które zaciągnęły kredyt frankowy wyłącznie w celach inwestycyjnych, tj. na zakup mieszkania przeznaczonego na wynajem. Na kanwie jednej z takich spraw, jeden z polskich sądów skierował do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: „TSUE”) pytanie prejudycjalne o następującej treści: „czy art. 2 lit. b) i c) dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że osobę fizyczną, która zawiera umowę kredytu hipotecznego w celu pozyskania środków na nabycie jednego lokalu, który ma zostać przeznaczony do odpłatnego najmu (buy-to-let), należy uznać za „konsumenta” w rozumieniu tej dyrektywy?”
24 października 2024 roku TSUE w sprawie prowadzonej pod sygnaturą C-347/23 udzielił odpowiedzi na wyżej wskazane pytanie. Argumentując swoją decyzję TSUE po raz kolejny wskazał, iż na gruncie dyrektywy 93/13 pojęcie konsumenta należy interpretować szeroko. W ocenie Trybunału określenie „konsument” „oznacza każdą osobę fizyczną, która w umowach objętych rzeczoną dyrektywą działa w celach niezwiązanych z własną działalnością gospodarczą lub zawodową”, „tym samym posiadanie przez daną osobę statusu „konsumenta” należy ustalić w świetle kryterium funkcjonalnego, polegającego na ocenie, czy dany stosunek umowny wpisuje się w ramy działalności niezwiązanej z wykonywaniem zawodu.”
Biorąc pod uwagę wyżej wskazane okoliczności, TSUE wyraźnie wskazał, iż „w świetle całości powyższych rozważań na zadane pytanie trzeba odpowiedzieć, iż art. 2 lit. b) dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że osoba fizyczna, która zawiera umowę kredytu hipotecznego w celu sfinansowania zakupu jednej nieruchomości mieszkalnej w celu odpłatnego oddania jej w najem, wchodzi w zakres pojęcia „konsumenta” w rozumieniu tego przepisu, jeśli owa osoba fizyczna działa w celach niezwiązanych z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Okoliczność, że rzeczona osoba fizyczna usiłuje osiągać dochody z zarządzania tą nieruchomością, nie może sama w sobie prowadzić do wyłączenia tej osoby z zakresu pojęcia „konsumenta” w rozumieniu wspomnianego przepisu.”
Powyższe orzeczenie jednoznacznie przesądza, iż osoby, które zaciągnęły kredyt frankowy w celu zakupu nieruchomości przeznaczonej na wynajem mają status konsumenta (o ile działały w celach niezwiązanych z działalnością gospodarczą), co powinno usprawnić rozstrzyganie przez polskie sady tego rodzaju spraw.