Nowelizacją przepisów Kodeksu cywilnego, która weszła w życie 19 września 2021 r., wprowadzona zastała możliwość żądania przez najbliższą rodzinę osoby trwale poszkodowanej zadośćuczynienia za naruszenie więzi rodzinnej.
Powyższa kwestia wielokrotnie stanowiła przedmiot rozważań Sądu Najwyższego, przy czym cały czas nie udało się skutecznie rozwiązać powyższego zagadnienia w orzecznictwie. Rozważania Sądu Najwyższego wymagały bowiem rozstrzygnięcia kwestii zadośćuczynienia wynikającego z ciężkiego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, stanowiącego konsekwencję braku możliwości nawiązania lub kontynuowania typowej więzi rodzinnej. Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego podjęła decyzję o rozwiązaniu tego problemu przez dwie izby na wspólnym posiedzeniu, przy czym dotychczas uchwała w tym zakresie nie została podjęta.
W związku z powyższym w czerwcu tego roku Sejm zadecydował o wprowadzeniu do Kodeksu cywilnego przepisu, który w sposób jednoznaczny ureguluje tą kwestię. Do ustawy wprowadzony został przepis art. 4462 k.c., który stanowi, że „w razie ciężkiego i trwałego uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, skutkującego niemożnością nawiązania lub kontynuowania więzi rodzinnej, sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny poszkodowanego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”. Normą tego przepisu objęta jest rodzina, w tym dzieci osób, które znajdują się ciężkim stanie zdrowotnym spowodowanym np. błędem medycznym czy też wypadkiem komunikacyjnym. W takim przypadku zgodnie z wprowadzonym art. 4462 k.c. rodzinie trwale poszkodowanego przysługuje prawo do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jaką jest zerwanie więzi rodzinnej, będącej skutkiem ciężkiego i trwałego uszkodzenia ciała.
Co istotne, ustawodawca zadecydował, iż przepis ten ma wsteczną moc obowiązującą i obejmuje także te zdarzenia, które powstały przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny.