Rekompensata za koszty odzyskiwania należności w transakcjach handlowych

Nawiązując do poprzedniego wpisu, istotę odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych reguluje ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Z owej ustawy wynika nie tylko uprawnienie wierzyciela do żądania odsetek za czas opóźnienia, gdyż przepisy stanowią, iż wierzycielowi przysługuje również tzw. rekompensata za koszty odzyskiwania należności.

Rekompensata jest należna od każdej niezapłaconej wierzytelności lub części wierzytelności, jeżeli strony ustaliły w umowie, że świadczenie będzie spełniane w częściach. Stanowi ona stałą, zryczałtowaną kwotę uśrednionych kosztów dochodzenia należności i jest niezależna od czynników takich jak wina dłużnika czy czas opóźnienia. Wierzyciel może ją naliczyć, w przypadku braku terminowej zapłaty przez dłużnika, niezależnie od tego czy faktycznie poniósł jakiekolwiek koszty. Oznacza to możliwość naliczenia rekompensaty w przypadku znacznego opóźnienia w zapłacie należności, jak również gdy opóźnienie to jest niewielkie.

Od dnia nabycia uprawnienia do żądania odsetek od transakcji handlowych, o których mowa w poprzednim wpisie, wierzycielowi przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokość zależnej od wartości świadczenia pieniężnego pozostałego do zapłaty, wynoszącej odpowiednio:

1) 40 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5000 złotych;

2) 70 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5000 złotych, ale niższa niż 50 000 złotych;

3) 100 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub wyższa od 50 000 złotych.

Równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa wyżej jest ustalana przy zastosowaniu

średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.  Dodatkowo, oprócz kwoty rekompensaty wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę. Istotnym jest również, iż roszczenie o rekompensatę nie może być zbyte.

Sytuacja wygląda nieco odmiennie w przypadku rekompensaty w transakcjach handlowych, w których wierzycielem jest podmiot publiczny. W związku z pojawiającymi się dotychczas wątpliwościami co do możliwości niepobierania rekompensaty przez podmioty publiczne, gdy jest ona równa albo nawet większa od należności głównej, w ustawie o finansach publicznych wprowadzono zmiany jasno przesądzające, że dysponent części budżetowej, dysponent państwowego funduszu celowego lub organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego mogą w takiej sytuacji wyrazić zgodę na niedochodzenie rekompensaty. Należy pamiętać, iż w tym przypadku nienaliczanie rekompensaty nie jest obowiązkiem, a uprawnieniem.

Call Now Button